Ο Joe και ο Mac δεν νομίζω ότι είναι ιδιαίτερα γνωστοί, ακόμα και στους πιο ‘’διαβασμένους’’ gamers. Πρόκειται για τους δύο ομώνυμους σπηλαιάνθρωπους που εμφανίζονται στο New Joe and Mac: Caveman Ninja, σχεδιασμένο από το Mr. Nutz Studio (δεν έχω σχόλιο) και published από την Microids. Πρόκειται για ένα remaster του original arcade game της Data East από το 1991. Είναι ένα action platformer παρόμοιο με το Metal Slug, αλλά ποτέ δεν φτάνει στα ίδια ύψη, λόγω θεμάτων τόσο στο gameplay και το pacing, όσο και στην οπτική παρουσίαση. Το New Joe and Mac έχει μία υποτυπώδη γοητεία, αλλά τα προβλήματα του είναι πάρα πολλά για να το καταστήσουν αληθινά διασκεδαστικό παιχνίδι.
Αρχικά, όσων αφορά το gameplay, το παιχνίδι αυτή τη στιγμή προσφέρει δύο modes. Το arcade, και το extend mode. Το arcade mode είναι μία ένα προς ένα απόδοση του arcade παιχνιδιού από το 1991. Μας δίνεται η επιλογή να διαλέξουμε τον Joe ή τον Mac, αν και η επιλογή δεν έχει πολύ σημασία, γιατί πρόκειται για το ίδιο ακριβώς sprite με πράσινα ή μπλε μαλλιά. Περιέργως, ο Mac στο intro του παιχνιδιού έχει κάποιες σχεδιαστικές διαφορές σε σχέση με τον ‘’συνάδελφο’’ του, οπότε το γεγονός ότι in game οι δύο χαρακτήρες είναι απλώς ένα palette switch, σίγουρα δεν μου άφησε καλή εντύπωση.
Αφού διαλέξουμε τον χαρακτήρα μας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις πίστες και τα bosses του παιχνιδιού, με σκοπό να σώσουμε της γυναίκες του χωριού, της οποίες απαγάγουν οι ‘’κακοί’’ σπηλαιάνθρωποι στην αρχή του παιχνιδιού. Η δυσκολία είναι φοβερή. Πέθανα δεκάδες φορές μέχρι να καταφέρω να νικήσω το πρώτο boss, έναν αρκετά θυμωμένο τυρανόσαυρο. Το παιχνίδι δεν είναι σχεδιασμένο για να προσφέρει μία σταδιακή πρόκληση κατά τη διάρκεια του, αλλά πετάει πάνω σου όλες τις δυσκολίες μονομιάς, σε μία προσπάθεια να σε σκοτώσει συνοπτικά και να πάρει άλλο ένα κέρμα από το πορτοφόλι σου.
Καταλαβαίνω ότι αυτή είναι η γενικότερη σχεδιαστική λογική των arcade παιχνιδιών, επομένως δεν μπορώ να παραπονεθώ πάρα πολύ, όμως μου κάνει εντύπωση που το παιχνίδι δεν περιλαμβάνει κάποια quality of life improvements, όπως την επιλογή για άπειρες ζωές, ή την επιλογή να εισάγεις άλλο ένα εικονικό νόμισμα στο παιχνίδι. Ξεκινάς με 3 credits, που σου προσφέρουν 4 ζωές το καθένα. Αυτά δεν αναπληρώνονται, και όταν τελειώσουν, είναι game over. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τερματίσετε το παιχνίδι με 12 ζωές συνολικά, πράγμα φοβερά δύσκολο από την μία, και μη ρεαλιστικό από την άλλη, μιάς και στο πραγματικό arcade, θα μπορούσατε τουλάχιστον να ρίξετε και άλλα κέρματα στο μηχάνημα για να συνεχίσετε το run σας. Μπορείτε πάντα να γίνεται αρκετά καλοί στο παιχνίδι για να το νικήσετε με τόσες και λιγότερες ζωές, αλλά ετοιμαστείτε για έναν μακρύ και επίπονο δρόμο.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι χαρακτήρες σας ‘’πεινάνε’’. Αυτό μεταφράζεται ως εξής: η μπάρα της ζωής τους μειώνεται διαρκώς ακόμη και αν δεν σας χτυπήσει άμεσα κάποιος εχθρός, και ο μόνος τρόπος να την κρατήσετε πάνω από το μηδέν, είναι να μαζεύετε συνεχώς powerups που ρίχνουν οι νικημένοι εχθροί. Το να πεθαίνει κανείς κατά τη διάρκεια ενός έντονου boss fight από την ‘’πείνα’’, ενώ δεν έχει δεχθεί κανένα hit νιώθει τουλάχιστον φθηνό, και πιστεύω πως θα έπρεπε να υπάρχει επιλογή να απενεργοποιείται το συγκεκριμένο feature, το οποίο ειλικρινά είναι απλά μία υπενθύμιση του πόσο άπληστα ήταν κάποια arcade machines στο παρελθόν.
Πάντως, οι χειρισμοί είναι εντάξει για παιχνίδι πάνω από 30 ετών, και τα όπλα που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε έχουν ποικιλία και είναι ευφάνταστα, από τα πέτρινα τσεκούρια μέχρι τα fireballs. Τα bosses επίσης έχουν πλάκα. Από διάφορους δεινόσαυρους σε γιγάντια σαρκοφάγα φυτά, υπάρχει ποικιλία και ενδιαφέρον να βρεθεί στις μάχες μαζί τους. Μου αρέσει επίσης πως το παιχνίδι πολλές φορές μας δίνει την επιλογή να διαλέξουμε διαφορετικά μονοπάτια μετά από ένα boss, που οδηγουν σε διαφορετικά levels. Το extend mode ουσιαστικά αλλάζει τις πίστες πριν το κάθε boss κάνοντας τες μεγαλύτερες, οπότε μάλλον πρόκειται περισσότερο για ένα διαφορετικό επίπεδο δυσκολίας, παρά για ένα εντελώς καινούργιο mode.
Όσων αφορά το οπτικοακουστικό κομμάτι, το Joe and Mac με αφήνει κάπως διχασμένο. Τα backgrounds από τις πίστες είναι καλότεχνα ζωγραφισμένα, με όμορφα χρώματα που θυμίζουν παλιές ταινίες Disney ή Cartoon Network. Από την άλλη τα sprites και οι χαρακτήρες μοιάζουν με assets από παλιό flash game ή budget σαββατιάτικο καρτούν. Τα animation τους αν και ευφάνταστα, μοιάζουν φτηνά και άβολα εκτελεσμένα. Σχετικά με την μουσική, υπάρχουν όλα τα τύμπανα και τα τουμπερλέκια που θα περίμενε κανείς από ένα παιχνίδι με προϊστορική θεματολογία, και υποστηρίζει τη δράση καλά. Μερικές φορές, μόνο, το mix είναι περίεργο, με την μουσική να ακούγεται πολύ χαμηλά, και τα sound effects να καταλαμβάνουν κάθε άλλο ήχο.
Εν τέλει, δεν νομίζω ότι μπορώ να προτείνω το New Joe and Mac: Caveman Ninja σε ένα ευρύ κοινό. Πρόκειται για ένα παιχνίδι που αναφέρεται τόσο στους παλιούς fans του franchise (αναρωτιέμαι πόσοι να υπάρχουν στην Ελλάδα) όσο και σε νοσταλγούς παλιών, μαζοχιστικά δύσκολων arcade action platformers. Δυστυχώς όμως, δεν πιστεύω πως το Joe and Mac ήταν ένα ιδιαίτερα καλό action platformer, ούτε το 1991, αλλά ούτε τώρα, με τη νέα του στρώση μπογιάς. Η νοσταλγία παίζει μεγάλο ρόλο στο πόσο θα διασκεδάσει κανείς ένα τέτοιο remaster. Νέα modes, σαν το boss rush και το practice αναμένονται να κυκλοφορήσουν στις αρχές του 2023, αλλά δεν νομίζω να αλλάξουν την άποψη μου.
