Μετά την πρόσφατη ανακοίνωση της Σόνυ πως τα PlayStation 5 θα καθυστερήσουν να επανεκδοθούν σε αρκετή ποσότητα μείναμε, προς το παρόν, κολλημένοι στην 8η γενιά κόνσολών. Διότι το PS5 ήταν εντελώς έτοιμο για κυκλοφορία και δεν βιάστηκε να βγει καθόλου. Ας δούμε λοιπόν μαζί τα καλύτερα, τα χειρότερα και τα αξιοσημείωτα της περασμένης γενιάς που μάλλον θα ζήσει παραπάνω απ’ όσο υπολογίσαμε. Θα δούμε τίτλους από PS4, Xbox One, Switch και τα ανάλογα PC ονόματα.
Exclusives και κονσολοπωλητές
Κάθε πλατφόρμα όταν κυκλοφόρησε είχε τίτλους που αναδείκνυαν τις ικανότητες της και λειτουργούσαν ως επιχείρηματα για τους πελάτες. Σκοπός τους να δείξουν, αντί να πουν τι προσφέρουν. Από τη μια έχουμε τη Sony με το “Knack” και το “The Order 1886”. Από την άλλη, έχουμε το “Ryse Son of Rome” και το Dead Rising 3. Και στις δύο μεριές βλέπουμε παιχνίδια που εστίαζαν περισσότερο στο να αναδείξουν τις ικανότητες των νέων συστημάτων παρά να είναι καλά παιχνίδια. Να σημειωθεί επίσης πως τα του X Box one αργότερα ήρθαν στο PC με ότι αυτό συνεπάγεται. Την εξαίρεση σε αυτό έκανε η Nintendo με το Breath of the Wild που σαρώνει πωλήσεις μέχρι και σήμερα.
Ωστόσο μέχρι να γίνει αυτό, η Sony είχε ήδη κατακτήσει την αγορά καθώς είχε ένα μεγάλο και κερδοφόρο ορίζοντα από τίτλους. Bloodborne, Horizon Zero Dawn, Persona 5, The Last of Us Remastered, Kingdom Hearts 3 και Uncharted 4, μεταξύ άλλων, το PlayStation 4 έγινε η επιλογή της πλειοψηφίας και καθεδρωθηκε στα σπίτια και τις καρδιές μας. Δεν βοήθησε το γεγονός πως η Microsoft ειχε την πιο αντικαταναλωτική καμπάνια προώθησης με ιδέες και ρυθμίσεις που σκόπευαν να χρεώνουν τη χρήση μεταχειρισμένων τίτλων έξτρα. Βέβαια καμία πλευρά δεν ήταν αθώα, καθώς σχεδόν μουλωχτα, η Sony εκμεταλλεύτηκε την κακή εικόνα του Xbox και έκανε την συνδρομή PlayStation Plus υποχρεωτική για πρόσβαση σε multiplayer και online εφέ. Ωστόσο αυτό δεν παρατηρήθηκε ίδιαίτερα καθώς η πλειοψηφία που είχε Xbox 360 ήδη πλήρωναν συνδρομή για τις εν λόγω υπηρεσίες.
Ωστόσο η Sony δεν σταμάτησε εκεί. Αφού είχε στα χέρια της την πλειοψηφία σκόπευε να την κρατήσει με περισσότερα ακόμα παιχνίδια κατά τη διάρκεια της ζωής της, είδαμε εξαιρετικά παιχνίδια όπως το Marvel’s Spiderman, God of War 4, Shadow of the Collosus Remake, Final Fantasy 7 Remake, Death Stranding και Ghost of Tsushima σαν μερικά από τα καλύτερα παιχνίδια που έβγαλε σαν γενιά. Και είναι φανερό, καθώς τα εν λόγω παιχνίδια ζητούνται και συζητούνται ακόμα. Κάποια από τα exclusives βέβαια, ήρθαν αργότερα στο steam όπου διευρύνουν το κοινό και τη προσβασιμότητα τους. Από τη μεριά της η Microsoft είχε τις σειρές Halo και Gears of War, οι οποίες όντας προϋπάρχουσες σειρές παιχνιδιών είχαν ένα στενότερο αφοσιωμένο κοινό περισσότερο από γοητεία προς νέους παίχτες. Αυτό δε βοήθησε ιδιαίτερα την κατάσταση και πάνω απολα αυτά, η Microsoft επέμεινε στις πωλήσεις Kinect, αξεσουάρ που είχε χάσει την γοητεία του από την προηγούμενη γενιά.
Στο μεταξύ η Nintendo συνέχισε να βγάζει τίτλους αποκλειστικά για το Switch παλλομένης ποιότητας αλλά με σταθερή ροή. Όντας η τελευταία κονσόλα που μπήκε στον ανταγωνισμό, η Nintendo έπαιξε το μακρύ παιχνίδι και έχτιζε την δική της βιβλιοθήκη με όλο και περισσότερους ποιοτικούς τίτλους. Τίτλους που ήρθαν από το αποτυχημένο Wii U όπως τα Xenoblade Chronicles που όντας υψηλής ποιότητας είχαν χαμηλή προσβασιμότητα. Μετά είδαμε το όνομα Mario να έρχεται με μια χιονοστιβάδα διασκέδασης στα Mario Odyssey, Mario kart 8 και Mario Maker 2.
Μετά είδαμε άλλα μεγάλα ονόματα όπως Pokémon Let’s Go και Sword and Shield να πατάνε στις μεγάλες κονσόλες για πρώτη φορά και να προσελκύουν ακόμα περισσότερο κοινό σαν την εναλλακτική. Αλλά ίσως το πιο σημαντικό που έκαναν είναι οι μυριάδες από indie games, rogue likes και retro παιχνίδια που έφεραν σε διαθεσιμότητα. Παιχνίδια ιδανικά για μια σταθερή-φορητή κονσόλα όπως το Switch. Με την ίδια σκέψη φέραν εξίσου πολλά επιτραπέζια και παιχνίδια παρέας όπως Mario Party, Super Smash Bros Ultimate και πιο πεζά όπως απλές συλλογές κλασσικών επιτραπέζιων όπως ντάμα σκάκι, Mahjohn κτλ. Το Switch έχτισε έτσι τον τίτλο της κονσόλας που ήρθε να διασκεδάσει τον κόσμο.
Τα παιχνίδια της γενιάς
Πέρα λοιπόν από τα exclusives κάθε μεριάς και μέσα σε αυτά, είδαμε πολλά παιχνίδια σε αυτή τη γενιά κονσολών που ανέβασαν, ανέδειξαν και δημιούργησαν νέα στάνταρ για τον κόσμο των Games όπως τον ξέρουμε. Παιχνίδια που έδειξαν σε όλους τους επόμενους πως γίνεται η καλή δουλειά, είτε κάνοντας το άριστο παράδειγμα, είτε τελειοποιώντας κάποια φόρμουλα που υπήρχε.
Το Bloodborne ήταν το πρώτο αυθεντικό Souls like της γενιάς. Όπως ανέλυσα σε προηγούμενο άρθρο, το παιχνίδι παραμένει άψογο και ποιοτικό με απόδειξη το ενεργότατο playerbase το 2021. Υπήρξαν πολλές απόπειρες στην μίμηση και χρήση της φόρμουλας από πολλές μεριές που αργότερα προχώρησαν να κάνουν τις δικές τους εκδόσεις πιο ανεξάρτητα και λιγότερο “ευθέως αντιγράφοντας” με διάφορα επίπεδα τελικής ποιότητας. Είδαμε τη σειρά Nioh να παίρνει πολλά στοιχεία και να τα τοποθετεί σε διαφορετική κατάσταση, που θυμίζει Ninja Maiden, με αποτέλεσμα μια μίξη ιδιαίτερη αλλά νόστιμη με τον δικό της τρόπο. Μετά είδαμε το Sequel να τελειοποιεί την ταυτότητα αυτή και τελικά να γίνεται ένα δικό του μοναδικό πλάσμα εντελώς ξεχωριστό από το Nioh. Επίσης είδαμε τη σειρά Surge να παίρνει την ίδια πορεία ξεκινώντας από Souls κλώνο σε ένα δικό του χαρακτήρα αν όχι, με λιγότερη επιτυχία. Είδαμε βέβαια και τις πιο αποτυχημένες απόπειρες σαν το Lords of the Fallen και το Salt and Sanctuary να προσπαθούν υπερβολικά με ελλιπή ιδέα του τι έκανε τα Souls καλά.
Οπως λοιπόν το η From Software έχτισε σχολή για τα πολλά παιχνίδια που την ακολούθησαν και κατέληξε να δημιουργήσει την κατηγορία Souls-like είδαμε άλλους τίτλους να ανεβάζουν τη μπάρα σε προηγούμενες κατηγορίες. Το Witcher 3 The Wild Hunt είχε αρκετά θέματα στον τεχνικό του τομέα κοντά στην κυκλοφορία του, αλλά τα κάλυψε και ανταπέδωσε με την μοναδικά διαδραστική του ιστορία και τους ξεχωριστούς χαρακτήρες καθώς και τις μηχανικές γύρω από τη μάχη. Εάν το Skyrim ήταν το Story Action RPG της προηγούμενης γενιάς (που δεν ήταν κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη) το Witcher 3 ήταν σίγουρα οι αντίστοιχος τίτλος αυτής της γενιάς. Νέοι φαν αλλά και βετεράνοι της σειράς, μείναμε ικανοποιημένοι και έτσι συνδέσαμε το όνομα CD Project Red με τον όρο ποιότητα.
Δεν ήταν όμως όλες οι σχολές που χτίστηκαν θετικές. Από τα Mobile Games και τα δωρεάν MMO της προηγούμενης γενιάς στα σύγχρονα παιχνίδια ένα στάνταρ είναι που μεταφέρθηκε σε αυτή τη γενιά περισσότερο από κάθε άλλο και με διάφορα. Αναφέρομαι φυσικά στα Microtransactions ή μικροσυναλλαγές. Αναμφίβολα προϋπήρχαν αλλά χάρη σε τίτλους όπως τα FIFA, Counter Strike και Overwatch έγιναν πιο διαδεδομένα από ποτέ και δυστυχώς σε παιχνίδια που δεν ήταν δωρεάν από την αρχή για να το δικαιολογήσουν.
Η μάχη ήταν δύσκολη αλλά χάρη σε απλές πωλητικες τακτικές, αναπόφευκτα χαμένη. Πήγαμε από την έκφραση οργής σε κάθε είδους μικροσυναλλαγές, στην ανοχή των “απλά κοσμητικών”, στην αποδοχή όλων. Αυτός ο αργός αλλά σταθερός συμβιβασμός μας έφερε στο επίπεδο που είμαστε τώρα. Να βλέπουμε με πολύ πιο θετικό μάτι παιχνίδια που ΔΕΝ έχουν Microtransactions ενώ ξεχνάμε πως αυτό ήταν το στάνταρ. Αργότερα έγινε το ίδιο με τα Lootboxes που είναι το έπακρον αυτών των πρακτικών, όπου πληρώνεις για την πιθανότητα να πάρεις αυτό που θες. Με άλλα λόγια, τζόγος για εικονική και προσωρινή αμοιβή.
Αλλά εδώ θα πρέπει να σας αφήσω για τώρα, μείνετε συντονισμένοι καθώς θα ακολουθήσει στο μέλλον άρθρο που ακολουθεί αυτό το θέμα, αλλά θα δούμε τους μεγαλύτερους νικητές και ηττημένους της γενιάς που μας πέρασε. Μέχρι τότε, καλή τύχη και καλό παιχνίδι!
