Κοιτώντας την οθόνη μου είδα τα καρτουνίστικα γραφικά του Ni No Kuni, καθώς και το γλυκούλι του όνομα, και λέω “Γλυκούλι φαίνεται. Ας δοκιμάσουμε και αυτό το παιχνίδι να δούμε τι θα δούμε”.
Που να περίμενα ο καημένος πως θα κόλλαγα έτσι σε ένα παιχνίδι που, υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα ήταν τόσο του στύλ μου;
Παρόλο που το Ni No Kuni: Wrath of the White Wich Remastered φαίνεται αρκετά δύσκολο την πρώτη φορά που κάποιος θα ασχοληθεί μαζί του, τελικά είναι πολύ εύκολο στην εκμάθηση και πολύ διασκεδαστικό. Συνδυάζει στοιχεία RPG μαζί με turn based combat και τις συλλογές Pokemon.
Ο χαρακτήρας μας είναι ένα παιδάκι που ύστερα από κάποια δραματικά περιστατικά (Ξέρετε πως στο Funky Bit προσπαθούμε να μην κάνουμε spoilers) καταλήγει σε μια άλλη διάσταση που κυριαρχούν περίεργα ζώα – Familiars, περίεργοι χαρακτήρες και νεράιδες. Όχι βέβαια σαν τις νεράιδες που ξέρουμε αλλά κάπως …διαφορετικές.
Ο κόσμος αυτός όμως χρειάζεται έναν ήρωα να τον σώσει από την κακή μαγεία ενός κακού μάγου, του Shadar. Και λοιπά και λοιπά.
Σκοπός μας, λοιπόν, είναι να γίνουμε δυνατοί μάγοι, να βρούμε τα πιο δυνατά pokemons….. εεεε….familiars και να βγούμε νικητές από όλες τις μάχες που θα βρεθούν στο δρόμο μας.
Η ιστορία είναι συναρπαστική και κρατάει τον παίκτη στην θέση του. Παρόλο που ακούγεται βαρετή και κοινή, δεν είναι, θέλουμε να μάθουμε τι θα συμβεί παρακάτω και πως θα καταφέρουμε να φτάσουμε στον στόχο μας.
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε πολύ καλή εντύπωση είναι ο τρόπος και ο γραφικός χαρακτήρας των cinematics. Πιο πολύ θυμίζουν anime παρά βίντεο παιχνιδιού. Κάθε φορά που παρουσιάζονται στον παίκτη είναι μια καταπληκτική εμπειρία. Έχουν φτιαχτεί με τόσο μεράκι και ρευστότητα που είναι χάρμα οφθαλμών.
Το ίδιο όμως συμβαίνει και με τα γραφικά του ίδιου του παιχνιδιού. Παρόλο που φαίνονται απλοϊκά, οι λεπτομέρειές τους είναι όμορφες και δεν κουράζουν τον παίκτη. Ίσα ίσα που έχω καιρό να δω τόσο “ξεκούραστα” αλλά high end γραφικά. Μόνο “κακό” είναι πως στις μάχες δεν βλέπουμε απολύτος τίποτα συναρπαστικό. Είτε ο χαρακτήρας μας κάνει το πιο απλό ή το πιο απαιτήτικό μαγικό, τα εφέ είναι πολύ λιτά. Αυτό αφαιρεί αρκετά από τις μάχες, αφού κάνοντας ένα από τα καλύτερα μαγικά μας περιμένουμε να δούμε κάτι παραπάνω από μια μικρή μπαλίτσα φωτός να πετάει προς τον αντίπαλο. Το ίδιο ισχύει και για τους εχθρούς αλλά και τους familiars μας. Παρόλο που αυτή η επιλογή κάνει τις μάχες πιο ξεκούραστες στο μάτι αφαιρεί, μαζί, και το excitement του παίκτη πάνω σε αυτές.
Τα περιβάλλοντα είναι όμορφα και εύκολα να τα θυμάσαι και να κινηθείς μέσα σε αυτά. Παρόλα αυτά κρύβουν αρκετά μυστικά που μόνο ένα καλό “μάτι” μπορεί να δει. Αυτά τα μυστικά γίνονται σταδιακά διαθέσιμα με την έννοια πως χρειαζόμαστε κάποια abilities για να τα αξιοποιήσουμε. Κάτι τέτοιο μας κάνει να θέλουμε να εξερευνήσουμε ξανά παλαιότερες περιοχές για καινούργιο loot.
Οι πόλεις και τα χωριά είναι πανέμορφα. Λιτά, χωρίς πολλά πολλά, με λεπτομέρεια και μια ευκολία στον προσανατολισμό τους. Κάθε πόλη έχει τα μαγαζιά που χρειαζόμαστε, έτσι δεν χρειάζεται να τρέχουμε από εδώ και από εκεί απλά για να αγοράσουμε ένα αντικείμενο.
Ένα πολύ καλό χαρακτηριστικό του παιχνιδιού είναι ο ήχος του.
Ο παίκτης έχει την επιλογή να διαλέξει Αγγλικά ή Ιαπωνικά. Ξεκίνησα στα Αγγλικά και δεν το μετάνιωσα. Παρόλο που η αυθεντική του γλώσσα είναι τα Ιαπωνικά η μετάφραση που έχει γίνει στην Αγγλική γλώσσα είναι αξιοθαύμαστη. Οι διάλογοι και οι φωνές στα βίντεο είναι εξαιρετικοί. Πραγματικά σε βάζουν στο κλίμα του παιχνιδιού και βλέποντας αυτά τα βίντεο πολύ εύκολα μπορεί κάποιος να το μπερδέψει πως βλέπει animation ταινία.
Η μουσική του είναι χαλαρή αλλά κάνει αισθητή την παρουσία της εκεί που χρειάζεται. Κάθε χάρτης και περιοχή έχει την μουσική του η οποία είναι σωστά επιλεγμένη και ταιριάζει με το περιβάλλον στο οποίο την ακούμε.
Τα ηχητικά εφέ, από την άλλη είναι μέτρια. Επαναλαμβανόμενα στις μάχες και μαζί με την έλειψη κινήσεων και γραφικών, οι μάχες γίνονται επαναλαμβανόμενες και ρηχές.
Μιλώντας για τις μάχες, εδώ κυριαρχεί το ένα real time στοιχείο. Κάθε χαρακτήρας ή familiar έχει τις δικές του κινήσεις και δυνατότητες και όλα αυτά πρέπει να τα επιλέγουμε real time, καθ’ όλη τη διάρκεια της μάχης. Αυτό προσδίδει έναν αέρα συντονισμού που πρέπει να έχουμε αλλά και κάνει τις μάχες λίγο πιο συναρπαστικές, αφού αν καθίσουμε να σκεφτούμε, ο εχθρός δεν μας περιμένει αλλά συνεχίζει να μας επιτίθεται.
Στις μάχες κυριαρχούν, όπως καταλάβατε, τα familiars. Αυτά χωρίζονται σε κατηγορίες ανάλογα το είδος τους, αλλά και σε “ζώδια” (;). Κάθε familiar μπορεί να έχει σαν ζώδιο τον ήλιο, φεγγάρι, άστρα, πλανήτες. Φανταστείτε το σαν τα Pokemos, στα οποία το νερό νικάει την πέτρα. Κάπως έτσι λειτουργεί και εδώ. Βέβαια, στο Ni No Kuni, λιγότερη σημασία έχει το αστρικό σημάδι του κάθε familiar παρά το ίδιο το familiar. Έχοντας ένα από τα δυνατότερα familiars του παιχνιδιού, μπορείς εύκολα να το χρησιμοποιήσεις για να νικήσεις ακόμα και familiars που κανονικά θα ήσουν αδύναμος.
Καταλαβαίνω πως οι σχεδιαστές του παιχνιδιού προσπάθησαν να βάλουν ένα μηχανισμό πέτρα – ψαλίδι – χαρτί αλλά μάλλον στην πορεία το ξέχασαν.
Με τις μάχες τα familiars μας παίρνουν levels, μαθαίνουν νέες τεχνικές και μπορούν να μεταμορφωθούν σε άλλα, πιο δυνατά. Ένα copy/paste από pokemon δηλαδή. Τα ίδια τα familiars όμως είναι διάφορα “σημεία και τέρατα”. Από νεράιδες και βατράχους μέχρι σκελετούς και βασίλισσες του χιονιού.
Έχοντας ξεπεράσει τις ~30 ώρες παιχνιδιού μπορώ με σιγουριά να πω πως το Ni No Kuni: Wrath of the White Witch Remastered είναι ένα από τα καλά παιχνίδια που έχουν κυκλοφορήσει. Ο τρόπος παιχνιδιού είναι εύκολος, η ιστορία σε τραβάει, δεν σε κουράζει σαν παιχνίδι και γενικά περνάς την ώρα σου ευχάριστα. Έχει, φυσικά, και τα κακά του αλλά και πιο παιχνίδι δεν έχει;
Κυκλοφορεί στο Game Pass αυτή την στιγμή και σίγουρα προτείνω να το δοκιμάσετε ή να το αγοράσετε. Και σας το λέει κάποιος που δεν πολυπαίζει αυτού του είδους τα παιχνίδια.
