Τα τελευταία χρόνια η Paradox έχει καλύψει σχεδόν όλες τις ιστορικές περιόδους μέσα από τα grand strategy παιχνίδια της, από τον Μεσαίωνα μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτή τη φορά αποφάσισε να κοιτάξει ακόμα πιο πίσω, επιστρέφοντας στην αρχαιότητα, στην εποχή που η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δέσποζε στον τότε γνωστό κόσμο.
.
Γραφικά και μουσική
Τα γραφικά δεν αποτελούν το δυνατό σημείο του παιχνιδιού, καθώς στην ουσία παρουσιάζουν τον χάρτη της Ευρώπης , Ασίας και Αφρικής. Ωστόσο, ο χάρτης είναι καλοσχεδιασμένος, με αρκετή λεπτομέρεια και ευχάριστος στο μάτι, παρότι το παιχνίδι δεν εστιάζει ιδιαίτερα σε αυτό το κομμάτι. Τα στρατεύματα απεικονίζονται συνήθως από έναν στρατιώτη, όμως οι κινήσεις τους συνοδεύονται από όμορφα animations , για παράδειγμα, κατά την εκπαίδευση μπορείς να τους δεις να προπονούνται, ενώ όταν οι λεγεώνες κατασκευάζουν δρόμους, το έργο τους αποτυπώνεται απευθείας στον χάρτη.
Επιπλέον, η οικονομική δραστηριότητα δίνει ζωή στον κόσμο , στις περιοχές με εμπόριο μπορείς να δεις εμπορικά πλοία να κινούνται, ενώ η ανάπτυξη των πόλεων είναι εμφανής, καθώς μεγαλώνουν οπτικά ή αποκτούν ορατά κτήρια όπως οχυρά και σημαντικά δημόσια έργα.
Το UI είναι σχεδιασμένο σε χρώματα που παραπέμπουν άμεσα στη Ρώμη, κυρίως λευκό και κόκκινο, και συνολικά είναι λειτουργικό και σχετικά καθαρό στο μάτι, κάνοντας εύκολη την κατανόηση των βασικών μενού. Ωστόσο, υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα στην απεικόνιση των εντολών στις στρατιές, τις εντολές που δεν ξεκλείδωσα εμφανίζονται στα κουμπιά με σκούρο χρώμα που μοιάζει πολύ με το γκρι των εντολων που ξεκλείδωσα απλα δεν εχω ενεργοποίηση, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να ξεχωρίσω ποιες εντολές έχεις ξεκλειδώσει. Προσωπικά κατάλαβα οτι είχα ξεκλειδώσα εντολές μεσα απο βίντεο και εντελώς κατά τύχη.
Η μουσική πάει προς επική και κα βγάζει μεγαλοπρεπια και νοιώθεις την δόξα της Ρώμης πάρα το συναίσθημα που προσπαθεί να περάσει τη βρήκα αδιάφορη και την χειρότερη απο τα grand strategy της paradox . Δεν με χαλούσε στο background αλλά θεωρώ και να το είχα στο mute δεν θα καταλάβαινα διαφορά.
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη
Ένα από τα πιο απαράδεκτα στοιχεία του παιχνιδιού είναι τα tutorials. Μιλάμε για την Paradox τον βασιλιά των grand strategy παιχνιδιών μια εταιρεία με τεράστια εμπειρία και budget, η οποία θα έπρεπε τουλάχιστον να μπορεί να εξηγεί σωστά τα mechanics ενός τόσο περίπλοκου είδους. Κι όμως, εδώ αποτυγχάνει. Το tutorial περιορίζεται σε μερικά απλά κείμενα που περιγράφουν λειτουργίες, χωρίς πρακτικά παραδείγματα για το πώς να τις αξιοποιήσεις. Έτσι, στην πράξη, ο παίκτης πρέπει είτε να μάθει μόνος του μέσα από δοκιμή και λάθος είτε να καταφύγει σε online οδηγούς και βίντεο από άλλους χρήστες
Σου δίνει τη δυνατότητα να παίξεις με οποιοδήποτε έθνος της εποχής, όσο μικρό ή ασήμαντο κι αν ηταν . Ωστόσο, επειδή προσπαθεί να παραμείνει ιστορικά ακριβές, είναι φυσικό να μην υπάρχει ισορροπία· κάποια κράτη μάλιστα φτάνουν σε σημείο να θεωρούνται σχεδόν unplayable. Αναμενόμενα, η Ρώμη βρίσκεται στο επίκεντρο , άλλωστε ο πρωταγωνιστής , ακόμη κι όταν δεν παίζεις με αυτήν. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν και άλλες μεγάλες δυνάμεις, όπως η Καρχηδόνα και η Αίγυπτος, που μπορούν να είναι ανταγωνιστηκες.
Παρά τον τεράστιο αριθμό εθνών που διαθέτει τα χωρίζει ουσιαστικά σε τρεις μεγάλες κατηγορίες, καθεμία με διαφορετικό gameplay: Δημοκρατίες, Μοναρχίες και Φυλές. Κάθε τύπος διακυβέρνησης έχει τα δικά του πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, προσφέροντας διαφορετικές προκλήσεις και τρόπους προσέγγισης. Παρ’ όλα αυτά, οι Φυλές είναι αισθητά πολύ ποιο δύσκολες και υστερούν απέναντι στα αλλα 2.
Σε σύγκριση με τα υπόλοιπα παιχνίδια της Paradox που έχω παίξει, το Imperator: Rome τείνει περισσότερο προς ένα επιθετικό playstyle, που σε ωθεί να επεκτείνεσαι συνεχώς και να μη μένεις πίσω. Χωρίς να μπορώ να το πω με απόλυτη βεβαιότητα, η διπλωματία ή το εμπόριο φαίνεται πως δεν επαρκούν από μόνα τους για να εξασφαλίσουν την επιβίωση του κράτους σου.
Ένα από τα κεντρικά mechanics του Imperator: Rome είναι η ανάγκη να διατηρείς ισορροπία μέσα στο κράτος σου. Δεν αρκεί να τα πηγαίνεις καλά με ένα μόνο άτομο ή ομάδα· πρέπει να κρατάς ικανοποιημένους όλους τους σημαντικούς χαρακτήρες, διαφορετικά κινδυνεύεις με εμφύλιο πόλεμο.Συχνά θα χρειαστεί να πάρεις αποφάσεις που δε σε συμφέρουν ή δεν επιθυμείς, μόνο και μόνο για να μη διαταράξεις αυτή την ισορροπία.
Οι θέσεις εξουσίας δεν βασίζονται μόνο στα στατιστικά των προσώπων, αλλά και στο πόσο πιστά είναι προς εσένα. Ένας στρατηγός που δεν είναι πιστός μπορεί να αρνηθεί εντολές ή, σε περίπτωση εμφυλίου, να στραφεί εναντίον σου. Ακόμα και οι ίδιες οι λεγεώνες μπορούν να δείχνουν πίστη σε συγκεκριμένους χαρακτήρες αντί για το κράτος. Πρόκειται για ένα σύστημα που γίνεται ιδιαίτερα έντονο στα μεγάλα έθνη και λειτουργεί έξυπνα ως μηχανισμός φρένου , ώστε να μην ξεφεύγουν υπερβολικά σε δύναμη.
Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως όσο το έθνος σου επεκτείνεται, γίνεται ολοένα και πιο πολυεθνικό. Κάθε νέα περιοχή που κατακτάς φέρνει μαζί της διαφορετικές κουλτούρες, και το παιχνίδι σου επιτρέπει να ορίζεις ποια δικαιώματα θα έχουν. Μπορείς, για παράδειγμα, να αποφασίσεις ποιες κουλτούρες θα έχουν πλήρη πολιτικά δικαιώματα, ποιες θα θεωρούνται πολίτες δεύτερης κατηγορίας ή ακόμα και ποιες θα περιορίζονται αποκλειστικά σε ρόλους σκλάβων. Αυτό το σύστημα προσθέτει ένα επιπλέον επίπεδο στρατηγικής και διαχείρισης, καθώς οι επιλογές σου επηρεάζουν άμεσα τη σταθερότητα και την ανάπτυξη του κράτους.
Ήρθα, είδα, νίκησα
Ένα mechanic, που υπάρχει και στα περισσότερα παιχνίδια της Paradox, είναι το manpower. Με απλά λόγια, κάθε φορά που έχεις απώλειες στη μάχη, μειώνεται και το διαθέσιμο manpower· αν φτάσει στο μηδέν, δεν μπορείς να αναπληρώσεις τους στρατούς σου. Επιπλέον, όταν δημιουργείς νέες λεγεώνες, το παιχνίδι αντλεί τον απαραίτητο πληθυσμό από αυτό το απόθεμα.
Ωστόσο, σε σύγκριση με άλλα παιχνίδια της εταιρείας, εδώ ο χρόνος κυλά πιο γρήγορα κάτι που σημαίνει πως και το manpower αναπληρώνεται σχετικά πιο άμεσα. Έτσι, ο παίκτης αισθάνεται λιγότερο το βάρος και τις συνέπειες ενός πολέμου, καθώς η ανάκαμψη έρχεται γρηγορότερα.
Mechanics που λειτουργούν ως φρένο στη γρήγορη εξάπλωση είναι το Aggressive Expansion και το War Exhaustion. Το πρώτο είναι ένας μετρητής που αυξάνεται κάθε φορά που κατακτάς νέες περιοχές και αν η μπάρα περάσει το 50 αρχίζουν να εμφανίζονται σοβαρές επιπτώσεις ενώ χρειάζεται αρκετός χρόνος για να μειωθεί ξανά. Από την άλλη, το War Exhaustion αυξάνεται όσο περισσότερο διαρκεί ένας πόλεμος, προκαλώντας κόπωση και δυσαρέσκεια στον πληθυσμό. Και τα δύο αυτά συστήματα σε αναγκάζουν να σκέφτεσαι πιο στρατηγικά, αντί να επεκτείνεσαι ασταμάτητα χωρίς συνέπειες.
Οι στρατιές στο Imperator: Rome χωρίζονται σε τρεις κύριες κατηγορίες: Μισθοφόρους, Levies και Λεγεώνες. Οι μισθοφόροι είναι ανεξάρτητα στρατεύματα που μπορείς να προσλάβεις, αλλά δεν ανήκουν στη χώρα σου και κοστίζουν ακριβά στη συντήρηση. Οι Levies αποτελούνται από τον τοπικό πληθυσμό και στρατολογούνται σε περιόδους ανάγκης, ενώ οι Λεγεώνες είναι ο μόνιμος, οργανωμένος στρατός του κράτους σου και το μοναδικό είδος στρατεύματος που σου επιτρέπει να επιλέγεις ελεύθερα τις μονάδες που θα περιλαμβάνει. Κάθε κατηγορία έχει τα δικά της πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, αν και αναμφίβολα οι λεγεώνες είναι οι πιο αποτελεσματικές στο πεδίο της μάχης.
Οι πόλεμοι αν και σε μεγάλο βαθμό επηρεάζονται από τα στατιστικά των μονάδων και τον αριθμό των στρατευμάτων, περιλαμβάνουν και ένα αξιοσημείωτο στοιχείο στρατηγικής. Κάτι που προσθέτει βάθος σε σχέση με άλλα παιχνίδια της Paradox είναι η δυνατότητα να επιλέγεις σχηματισμούς μάχης για τους στρατούς σου. Η αποτελεσματικότητα κάθε σχηματισμού εξαρτάται από τη σύνθεση των μονάδων σου, αλλά και από το τι μπορει να χρησιμοποιεί ο αντίπαλος. Έτσι, η σωστή επιλογή σχηματισμού βασισμένη στις κινήσεις και το στυλ του εχθρού μπορεί να παίξει ρολο στο πως θα εξελιχθούν οι μάχες.
Όσον αφορά το AI, θα το χαρακτήριζα λειτουργικό, χωρίς όμως να εντυπωσιάζει. Μπορεί να διαχειριστεί ικανοποιητικά το χάος που επικρατεί σε μια μεγάλη καμπάνια, να συντονίσει στρατούς και να εκμεταλλευτεί ευκαιρίες, αλλά σπάνια κάνει κάτι πραγματικά έξυπνο ή απρόβλεπτο. Παρ’ όλα αυτά, τα έθνη που έχουν αναπτυχθεί αρκετά μπορούν να γίνουν ιδιαίτερα απαιτητικοί αντίπαλοι, ειδικά σε πολεμικές αναμετρήσεις μεγάλης κλίμακας.
Συμπέρασμα
Δυστυχώς, το Imperator: Rome δεν κατάφερε να σημειώσει την εμπορική επιτυχία που περίμενε η Paradox, με αποτέλεσμα η εταιρεία να το εγκαταλείψει σχετικά νωρίς. Έτσι δεν «ολοκληρώθηκε» ποτέ πλήρως, αφήνοντας την αίσθηση ενός μεγάλου, φιλόδοξου project που δεν πρόλαβε να φτάσει το πραγματικό του δυναμικό. Παρ’ όλα αυτά, με ό,τι περιεχόμενο διαθέτει, κατάφερε να με κρατήσει για πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή. Μπορει να μην είναι το καλύτερο grand strategy της paradox ηταν όμως ενδιαφέρον εμπειρία.